Czyściec

[Syriusz]

Pokręciłem głową, woląc się nawet nie odzywać.

[Lena]

Pobiegłam kawałek do przodu, rozglądając się.
- Hej ho, Lewiatanie! - zawołałam wesoło.

[Syriusz]

Z ciemności dobiegł nas cichy śmiech. Po chwili wyszedł z niej młody mężczyzna - może koło trzydziestki - i przystanął kilkanaście metrów od nas. Dopiero po kilku sekundach skapnąłem się, że teoretycznie wciąż nie powinno go być widać z naszej pozycji. Miałbym rację, gdyby nie krąg światła jakimś cudem utrzymujący się wokół faceta. Zmarszczyłem brwi. Nie miałem pojęcia kto to, ale równie dobrze mógł to być Lewiatan, jak i coś zupełnie innego.
Bezan zmienił się w człowieka, ustawiając bokiem tak, żeby móc widzieć w tym samym czasie mężczyznę jak i Lenę i mnie. Podszedłem i stanąłem obok Leny.
-Kim jesteś? - zawołałem, mrużąc oczy. Rysy mężczyzny, mimo że on cały był oświetlony, pozostawały w cieniu.
-Podejdziecie, czy będziemy tak wrzeszczeć? - odkrzyknął, ignorując moje pytanie. Wymieniłem z Bezanem spojrzenie.
-Nigdzie nie podejdziemy, dopóki nie powiesz kim jesteś i jakie masz zamiary.
Mężczyzna nie wydawał się skory do wyjawienia czegokolwiek.

[Lena]

- Ja podejdę! - zawołałam. Zaczęłam biec truchtem w stronę mężczyzny.

[Syriusz]

Kłapnąłem zębami, usiłując złapać Lenę za ogon, bez rezultatu. Mężczyzna uśmiechnął się, ukazując ostre kły.

[Lena]

Zatrzymałam się tuż przed mężczyzną. Omiotłam go wzrokiem od stóp do głów i zmrużyłam oczy.
- Teraz powiesz kim jesteś?

[Syriusz]

Mężczyzna nadal uśmiechał się z rozbawieniem. Milczał.
Powoli jednak jego uśmiech zbladł, choć nie zniknął. W jednej chwili przeskoczył nad Leną i w powietrzu zderzył się z czarnym kształtem, który w tej samej chwili spadł na waderę z drzewa. Mężczyzna przetoczył stworzenie pod sobą, wstał szybkim ruchem i przyszpilił je za szyję do drzewa. Był to niewątpliwie wilk, ale czarny jak noc i strasznie wychudzony - same kości i cienkie mięśnie obleczone skórą. Czarne futro było zaskakująco gęste i lśniące. Wilk miał długie, o wiele za długie, powykręcane łapy. Jego palce też były dłuższe, karykaturalnie przypominały ludzkie, uzbrojone w dwa razy dłuższe niż wilcze pazury. Spod łopatek wyrastały mu ogromne skrzydła, smocze jak u Bezana, ale dwa razy większe, czarne i również dziwacznie pokręcone. Stworzenie było wielkie, na czterech łapach mężczyźnie sięgało do ramienia, ale kiedy ten przygwoździł stworzenie za gardło do drzewa, wilk ledwo dostawał tylnymi łapami do ziemi.
Wszystko to trwało dosłownie parę minut. Kiedy otrząsnąłem się z pierwszego szoku, zauważyłem, że drzewo, o które opierał się wilk zrobiło się czarne i zwiędłe, podobnie jak ziemia pod wilkiem. Wymieniłem z Bezanem spojrzenie i odciągnąłem Lenę nieco w tył. Wyglądało na to, że właśnie napatoczyliśmy się na jednego ze Skażonych.

[Lena]

- Skażony! - zawołałam wesołym tonem. Spojrzałam niepewnie na Syriusza. - To jest Skażony, nie?

[Syriusz]

-Na to wygląda... - mruknąłem, przyglądając się z uwagą mężczyźnie, który przyduszał Skażonego do drzewa. Facet coś do niego mówił. Demon przez chwilę słuchał, zaciskając palce na jego ręce, po czym kiwnął łbem. Mężczyzna go puścił, czemu przyglądałem się z niedowierzaniem. Wilk opadł na łapy, zatrzepotał skrzydłami i złożył je ciasno na grzbiecie. Zauważyłem, że ziemia, której dotyka demon, nie czarnieje już. Mężczyzna podszedł do zwiędłego drzewa i położył na nim dłoń - wokół niej drzewo stało się normalne, a plama szarego drewna rozszerzała się powoli na całą roślinę.
*Co, u diabła? Skażony demon nie skaża już niczego?*, wysłał mi myśl Bezan.
*Nie mam pojęcia.*, pomyślałem. Chciałem mu wysłać więcej, jednak przerwałem, kiedy demon podszedł do nas, zwieszając łeb, żeby mieć oczy na naszym poziomie.
-Heej...Wybacz, że cię zaatakowałem...Nie wiedziałem, kim jesteście... - mruknął do Leny, zerkając na mężczyznę, który stał teraz, opierając się o uzdrowione już drzewo. -Tex Rainink. - przedstawił się, przyglądając się teraz z góry Bezanowi.
Poczułem się przy nim jak szczeniak, którym co prawda nigdy nie byłem. Uważałem się za dość wysokiego, ale ten wilk był do mnie... ogromny.

[Lena]

Wytrzeszczyłam oczy na wilka.
- Ej, bo ja już nie rozumiem... Kim ty jesteś? I kim jest tamten koleś? - zerknęłam na mężczyznę, opierającego się o drzewo.

[Syriusz]

Demon westchnął, zerkając na mężczyznę, jakby nie chciał nic zdradzić. Albo jakby go coś powstrzymywało.
-Jestem Tex Rainink. Jestem demonem. - znowu zerknął na faceta. -Starym demonem, jednym z pierwszych, które stworzył Władca...
-Skażonym? - wtrąciłem się. Demon utkwił we mnie spojrzenie oczu wyglądających jak czarne dziury.
-Hm...No, tak. Nie znam tej nazwy, ale myślę, że chyba można nią nas określić. - mruknął.
-Ilu was jest? - spytał ponuro Bezan.
-Dziesięcioro... Ale ze mną trzyma niestety tylko dwóch.
-Z tobą? - nie zrozumiałem.
-Taa... Nazwijmy to takim jakby ruchem oporu.
-Przeciwko komu?
-Nie komu, tylko czemu. Akurat ty powinieneś to rozumieć. Syriusz, nieprawdaż? - spytał demon. Wytrzeszczyłem na niego oczy. -Podopieczny Didericka. A ty to Bezan. Nie uwierzycie, jak wiele można się dowiedzieć, siedząc w najgłębszym lochu pod Pałacem. - Demon spojrzał teraz z kolei na Lenę. -Ale ciebie nie znam. Nie jesteś demonem?

[Lena]

- Niestety nie - burknęłam cicho.

[Syriusz]

Demon pokiwał głową.
-Jak się wydostaliście z lochu? Ktoś was wypuścił? - spytałem.
-Nie mam pojęcia. W jednej chwili wszystko było jak zawsze, w następnej loch praktycznie wyleciał w powietrze. Wszyscy uciekli. Nasza trójka miała zamiar zostać, ale nie mogliśmy pozwolić, żeby reszta naszych braci doszczętnie skaziła świat. Więc ruszyliśmy za nimi w pogoń, żeby znów ich uwięzić. Jednak w Czyśćcu rozdzieliliśmy się, Tetteroo i von Davonen pobiegli za uciekinierami, ja zostałem, żeby złapać pojedynczych, którzy mogli wrócić.

[Lena]

- A widziałeś Lewiatany? Wiesz gdzie są? - spytałam z nadzieją w głosie.

[Syriusz]

-Nie widziałem. Wszystkie istoty, jakie tu były, musiały uciec kiedy moi bracia otworzyli portal.